Traditioneel wijden de Westfriese Deurloupers het nieuwe jaar in met een Uitwaaiwandeling : de InwaâidUitwaaier (sinds 2003). Afgelopen weekend was het zover en en togen de vaste leden van de kleinste Noordhollandse cultuurkring met enkele introducés naar Schagen en het omringende eeuwenoude landschap van wurven, wielen, wallen en kaden.

Schagen ligt al zeker vanaf de tiende eeuw in het kwetsbare noordwestelijke deel van Westfriesland. Hier had de zee regelmatig vrij spel en zagen boeren zich genoodzaakt hun hoeven op kleine terpen te bouwen. Je kunt ze nog in het landschap herkennen. Ze zijn onderling door lage kades met elkaar verbonden. De monniken van de Abdij van Egmond hebben bij de inrichting van dit gebied naar verluid een rol gespeeld. Tolke, Valkkoog, Burghorn, Tjallewal en Nes : dat zijn krakende namen die hier al vele eeuwen vertrouwd zijn.

Het was een grijze januaridag en buiten de luwte van de buurtschapjes gaf het grilling opgebouwde lege land ruimte aan een snijdende noordwesten wind, die hier wel leek te wonen. Als een donker kluitje bewoog ons groepje wandelaars zich mompelend over het slingerende asfalt vooruit. Vanuit de verte gadegeslagen door grazende koperwieken en smienten. Hun vér dragende gefluit werd soms aangevuld door de triller van een enkele onzichtbare wulp.

Eerst in het kerkje van Valkkoog en later ook in de Nieuwe Nes konden we terecht voor een koppie en een goed verhaal. Het was weer een skoftig mooi daggie.